Boempi is oud. Al heel oud. Boempi woont samen met Laure in een klein huisje aan de rand van het bos.
En Boempi praat. Boempi praat veel. Heel veel, vindt Laure. Laure zelf praat niet. Toch niet met woorden…
Laure spreekt met noten. Geen pindanoten natuurlijk. En ook geen apennoten. Of kokosnoten.
Laure spreekt met muzieknoten. Als Boempi praat, vallen er soms woorden op de grond. En die raapt Laure dan op. En dan steekt ze die verspilde woorden in een glazen pot. En soms – als Boempi weer eens niet op een bepaald woord kan komen – dan tovert ze zo’n woord tevoorschijn en kan het verhaal weer verder.
Vandaag vertelt Boempi een verhaal van lang geleden en voorbij. Hij vertelt over hoe hij als klein jongetje wakker werd en meteen zag dat het gesneeuwd had. Hij dus meteen – trippeltrap de trap af – naar buiten om een sneeuwman te maken. Maar… om klokslag middernacht komt die sneeuwman tot leven!
En dan… begint een magisch avontuur… En daar – waar Boempi’s woorden tekort schieten is er natuurlijk Laure met haar supermooie pianomuziek.
Een bijzonder warme en deugddoende voorstelling over de heerlijke onschuld en verwondering van de kindertijd. Over dromen en vooral over een ontroerende vriendschap. Over sneeuwballengevechten en lekkere koekjes bij de thee.
