van Colin Higgins
Over ‘zwarte komedies’ gesproken... De dood is alom aanwezig. In zijn ernst. In zijn absurditeit. Je bent een twintiger en je favoriete hobby is zelfmoord plegen. Ter afwisseling schuim je begrafenissen af. Leuk, toch? Zeker als je daar een vreemde vrouw, een bijna-tachtiger ontmoet. Iemand die je begrijpt. Je moeder, lichtjes bezorgd (lees: manipulatief), speelt voor koppelaarster om je op vrolijkere gedachten te brengen. Meisje na meisje klopt aan… de verkeerde deur. ‘Harold en Maude’ is gitzwart van het lachen en zonnig van verdriet. ‘Harold en Maude’ is een stuk over generatieconflicten…. Of net niet. Over regeltjes volgen en buiten de lijntjes kleuren. Over beklemming en vrijgevochten zijn.
Of dat allemaal.
