Mie en Nicole zijn in een ziekenhuis opgenomen met vage klachten. Zij delen de kamer.
Mie is een goedhartige vrouw van tegen de zeventig, met gezond verstand en optimisme en bepaald niet verwend door het leven. Ze verloor haar echtgenoot en haar beste vriendin en ze maakt zich zorgen over haar homofiele zoon.
Nicole is vijfendertig. Zij is onderwijzeres, getrouwd met Jef. Haar man rijdt een scheve schaats en zij kan de schoolkinderen niet meer aan. Met haar huilbuien en uitbarstingen maakt ze de moedige Mie van streek.
De dialogen tussen beide vrouwen zijn ontroerend, grappig en tegelijk onthullen zij hoe ze in het leven staan. Ook veelzeggend zijn de gesprekken met de diverse bezoekers. Nicole en Mie steunen elkaar, kunnen op momenten elkaar niet uitstaan, en delen angst en hoop. Samen vinden ze troost in de gedachte aan een bootreis naar de Caraïbische Zee.
